Lezing bij ZijActief Slagharen Een waardige afsluiting van een bijzondere vrouwenorganisatie.
Een avond vol verhalen, vragen en verbondenheid
Op maandagavond 13 oktober 2025 mocht ik in Slagharen spreken voor de vrouwen van
ZijActief. Ongeveer twintig dames waren aanwezig. Het was een bijzondere avond, niet alleen
vanwege het thema, maar ook omdat dit de laatste lezing van de organisatie was. Hoewel
ZijActief nog andere activiteiten voortzet, komt er een einde aan het lezingenprogramma.
Juist daarom voelde het als een eer om bij deze afsluiting mijn persoonlijke verhaal te mogen
delen.
Normaliter neem ik bij lezingen mijn educatiekoffer niet mee, maar dit keer volgde ik mijn
intuïtie en dat bleek een goed besluit. De koffer met objecten uit de Oost en de West wekte
direct nieuwsgierigheid. De vrouwen luisterden aandachtig, stelden veel vragen en wilden
meer weten over de voorwerpen, hun herkomst en betekenis.
Voor velen was dit thema, het Koloniaal en slavernijverleden en mijn familiegeschiedenis,
geheel nieuw terrein. Toch was er openheid en belangstelling. Op een gegeven moment heb
ik één van de dames een pangi laten omslaan en een angisa omgedaan, een kleurrijk
moment vol verwondering en plezier, dat het gesprek over betekenis en traditie op een
mooie manier opende.
Eén van de vrouwen vertelde me eerlijk dat ze in eerste instantie niet uit eigen beweging was
gekomen. “Mijn man zei: je bent lid van die organisatie, dus je moet gaan,” zei ze
glimlachend. “Het is eigenlijk niet mijn onderwerp.” Maar na afloop kwam ze naar me toe en
zei:
“Maria, ik vond het zo interessant. Als het me niet had geraakt, was ik in de pauze
weggegaan. Maar ik ben gebleven, omdat ik het hele verhaal wilde horen.”
Dat moment emotioneerde me. Want juist daarin schuilt de kracht van delen, luisteren en
leren, ook als het onderwerp onbekend of confronterend is.
Op mijn vraag hoe de organisatie bij Stichting Stil Verleden was uitgekomen, liet een van de
dames mij een krantenartikel zien uit 2023, waarin een stuk over mij stond. Ze had gelezen
over mijn lezing in de Bibliotheek van Hardenberg. “Zo zijn we bij u terechtgekomen,” zei ze.
Zo gaat het inderdaad van mond tot mond, van verhaal tot verhaal.
Het was een mooie en gedenkwaardige afsluiting van een vrouwenorganisatie die jarenlang
betekenisvol werk heeft gedaan. Ik ben dankbaar dat ik deze laatste lezing mocht verzorgen,
en dat mijn verhaal, en dat van mijn voormoeders, juist op deze plek zo’n open ontvangst
kreeg.
Reactie op lezing 13 oktober 2025
Na mijn lezing afgelopen maandag ontving ik deze reactie van een van de aanwezige leden
van de vrouwenvereniging.
Haar woorden vatten precies samen wat zo’n avond kan oproepen: herinnering, verbeelding
en verbondenheid.
“Fragmenten en beelden van je lezing schieten nog steeds door mijn hoofd —
zoals de steenhouwer uit Regensburg, het familiehuis in Paramaribo
en dat grote schema van de slaventransporten.
Voor alle vrouwen van onze vereniging was het een indrukwekkende avond!”
Aandacht
Rozamieke, de contactpersoon van Zij-Aktief uit Slagharen, bewerkte dit prachtige gedicht.
Zo toepasselijk in de tijd waarin we nu leven, niet alleen in onze samenleving, maar ook wereldwijd.
Het raakt aan waar het werkelijk om gaat: aandacht, begrip en menselijkheid.
Slagharen, 13 oktober 2025e
aandacht
het kost zo weinig, het is zoveel
een woord, een uitgestoken hand
met je hart iets doen voor iemand
met wie je zomaar bent verwant
het kost zo weinig, het is zoveel
begrip… er zijn wanneer het moet
stil luisteren naar de woorden
verteld door een mens en dat is goed
het kost zo weinig, het is zoveel
contact te maken, voor wie alleen is
als je een brug slaat naar de ander
geeft het licht in de duisternis
het kost zo weinig, het is zoveel
vertrouwen tussen “wij” en “zij”
’t schept een band, kan levens redden
dat brengt de vrede dichterbij
het kost zo weinig, het is zoveel
niet het verstand, maar het gebaar
met veel warmte en echte liefde…
gewoon wat aandacht voor elkaar