SSV in Rotterdam via Koloniale sporen in mijn buurt

Geef Jacoba een gezicht
Met een tekening, een versje of Spoken Word, Jacoba wordt zichtbaar

Klokslag 10.00 uur sta ik voor de Prinses Margrietschool in Rotterdam, zoals afgesproken. Het kostte me wel enige moeite om de ingang naar de school te vinden, en ook waar ik de auto kon parkeren. Gelukkig zag ik twee vrouwen het hek dichtdoen en liep ik op hen af. Eén van hen bleek de conciërge te zijn, dat had ik nog nooit meegemaakt, een vrouwelijke conciërge. We raakten meteen in gesprek. “Ja, maar ik doe alleen telefoontjes,” zei ze lachend. Precies op dat moment kwam ook mijn contactpersoon aangelopen. We waren allebei op tijd.

Geef Jacoba een gezicht is een lesprogramma dat Stichting Stil Verleden heeft ontwikkeld, met een centrale rol voor de educatiekoffer, die altijd meereist, dus ook vandaag.

De leerlingen van groep 7 neem ik mee in mijn familieverhaal. Ze leren over mijn overgrootmoeder, Coba, die later de naam Jacoba kreeg van de Duitse plantagedirecteur met wie ze drie zonen kreeg. Ze bleef slavin, ook toen haar kinderen er waren. De jongste van de drie werd mijn grootvader. Ik heb Jacoba niet gekend.

Aan de hand van dit verhaal krijgen de leerlingen de opdracht om zich in Jacoba in te leven. Wie was zij? Wat voelde ze? Wat droomde ze? Wat als ze in deze tijd zou leven, hoe zou haar leven eruitzien?

Ze mogen haar een gezicht geven:
door een tekening te maken
of een gedicht of versje te schrijven
of zelfs een Spoken Word te bedenken over haar kracht, haar verdriet of haar dromen

De meester liet voorafgaand een inspirerend Spoken Word-filmpje zien, zodat de leerlingen, stuk voor stuk lieve, geïnteresseerde kinderen op ideeën konden komen.

Wat was het een mooie, zinvolle dag.
Jacoba leeft voort in de verbeelding van kinderen.

Met dank aan Lecyca van Koloniale sporen in mijn buurt.